محمد باقربهاری ( ۱۲۷۷ ـ ۱۳۳۳ قمری) از  فقيهان و متشرعان بنام همدان و بزرگترين رهبر مشروطه خواهي در آن سامان بود. خاندانش علماي دين بودند و جدش فقيهي عالم به شمار مي آمد.  وي مقدمات علوم را نزد  پدر  و  برخي علماي  محلي بهار فرا گرفت و پس از تکميل تحصيلات خود در همدان و بروجرد راهي نجف شد.

پس از رسيدن به درجه اجتهاد و بيست سال اقامت در نجف به همدان بازگشت. اساساً اشتهار عمده بهاري آنچه از لحاظ تاريخي ـ اجتماعي اهميت دارد، مربوط است به کارکرد و سهم وي در جنبش مشروطه خواهي همدان، چنانکه مبازرات سياسي پيگيرانه او در آن جنبش، در سطح ايران، اعتباري به سزا از براي وي کسب کرد و او را يک روحاني انقلابي شناساند.

شيخ باقر بعدها عضو « انجمن ولايتي » همدان و به رياست آن برگزيده شد، و در جريان مبارزه مسلحانه برضد حکومت کودتايي محمد علي شاه قاجار، وي دست به تشکيل دسته مسلح در همدان مبادرت کرد. در سال ۱۳٢٨ قمري كه مجلس شوراي ملي او را به عنوان يكي از پنج تن مراجع بزرگ تقليد ايران به عضويت مجلس برگزيد وي از قبول آن امتناع کرد.

وي آثار زيادي در فقه و حديث و اصول و رجال دارد که پاره اي به فارسي و شماري به عربي